6/8/2009

Αγαπημένε μου,
πάσχω
απο ασθένεια,
τόσο καιρό με βασανίζει
συντρίβομαι
πονάω μέρα τη μέρα.
Λέγεται αποκάλυψη,
για όσα τραβάμε από την ώρα
που γεννηθήκαμε
και προοριστήκαμε να διαβούμε
με μόνο προορισμό τον θάνατο!
Ωρες
η παιδική ηλικία .
Σε συντριβάνια λουζόμαστε
χωρίς τα γύρω να ενοχλούν
μουσκεμένοι με ρούχα
απολαμβάνουμε την ελευθερία.
Εφηβεία
κάτι μήνες
στις τουαλέτες καπνίζαμε κρυφά
κοιτάζαμε κάτω από τις πόρτες
τις σκιές των δασκάλων,
κοπάνες σε καφετέριες
και ο πρώτος έρωτας.
Αγαπημένε μου, πάσχω
από ενηλικίωση.
Μου χάρισε την μητρότητα
να αναλάβω τις ευθύνες ενός νέου ανθρώπου
αλλά και να αντικρύσω τον ευατό μου
από την αρχή.Μεγαλώνω.
Στιγμές
το γήρας-
ανημποριά.
Δεν μπορώ νανέβω τις σκάλες.
Η φωτογραφία στο κάδρο με γυμνά πόδια
απομένει γλυκό χαμόγελο.Πάσχω.
Σε κουνιστή πολυθρόνα
λέω έτοιμοι δεν είμαστε ,ενώ είμαστε.
Αυτός
γελαστός
με την βελουτέ μπέρτα του
σε παραλία βαδίζει
με βότσαλα,
κοντά του μας πάρνει..
Ένα κύμα
ένα ρεύμα εποχιακό,
είναι αρκετό!.
Πιστεύω-
είναι αρκετό!

Ειλικρινά
Δική σου!
Ευγενία.