Σκοτεινοί οι τοίχοι.
Εσύ σ’αυτούς κλεισμένη
όχι επειδή μισείς
του μπαλκονιού το φως.
Εισχωρείς μέσα σου, βοηθάς
ψάχνεις να βρεις τι λείπει
και τι όχι
για να ‘χεις καρδιά κι όχι καρδούλα
να δώσεις το αίμα της..
πριν
ήταν γάλα,
γι'αυτούς που λαχταρούν.
Φρικτή η δοκιμασία
άνιση
με τη ζωή που αποφεύγεις
εσύ η δυνατή..
που όμως δεν είσαι.
Αναρωτιέσαι
πως θα τα καταφέρεις
Μην κλείνεις τα μάτια,
μην ξαπλώνεις στα γαρύφαλλα
του Αγαμέμνονα,
Ορθια
τα τριαντάφυλλα να κοιτάς
έστω από το μισάνοιχτο παράθυρο
του μπαλκονιού.
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ..ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΘΛΙΜΜΕΝΗ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΠΟΝΕΜΕΝΗ 'ΚΑΡΔΟΥΛΑ'..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΚΟΙΤΑ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΟΝΑΧΙΚΗ ΚΑΜΑΡΑ ΤΟΥ ΤΟ ΦΩΣ ΝΑ ΤΟΝ ΣΙΓΑ-ΣΙΓΑ ΠΟΛΙΟΡΚΕΙ..