Της νύχτας
νυχτοπούλι
αγγίζει το δάχτυλο.
κράζει
μέσα στη μύτη
στεγνώνει
το αίμα που δε είναι κόκκινο
είναι μπλε:
φύσης
ουρανού
θάλασσας.
Αναπολήσεις μου έφερες
μιλάγαμε
έτσι απλά
με λιγοστά γιατί.
Δεν έχω τη φυγή.
σε σιδερένια πύλη έμεινα
να ονειρεύομαι μέσα από το μελάνι
τον κρυφό ουρανό που υποσχέθηκες..
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου