Αναχάτα τσάκρα--από καρδιάς--(λίγο πάνω από το στήθος,λίγο κάτω από το λαρύγγι,)

Στα σχέδια ενός Θεού
που κρύβεται μέσα μας,
στη μέση του θώρακος,
εγώ βρέθηκα αλλού.
Ζωγράφισα χρώματα,
πίνακες,
μαγείρεψα σαν τη μάνα μας.
Λυτρωμοί
όχι από τα βάρη της μέρας
μα από του κόσμου το ψέμμα.
Αδεια δωμάτια,λίγο φως
κ'ένα παιδί να κοιμάται
με τις σκέψεις του, λυπημένα.
Τι περιμένω,τι προσμένω
ενώ όλοι σιγάτε;
Δεν ξέρω, το ψάχνω
κι'αργοπεθαίνω
αφήνοντας
στα δεκαεννέα κεράκια που σβήνει
χιλιάδες κομμάτια.