Η ζωή μιας άλλης.

Nομίζεις φοράει μαύρη περούκα.
Τα μαύρα γιαλιά όμως είναι σίγουρα
να μην φαίνονται τα δάκρυά της.
Βγαίνει στον ήλιο
χαμογελαστή.
Πείθει θριαμβευτικά
για την ευτυχία της.
Περπατάει στην άκρη του πεζοδρομίου,
χίλιες φορές και άλλες τόσες
ιδρώνει
μέχρι να φτάσει στο μαγαζί.
"θάχει κόσμο"σκέφτεται.
Πρέπει να αγοράσει και
μπουσκοπαν για τους πόνους..
Δεν έχει δουλειά
μήνες τώρα,
δεν έχει γραφείο αναπαυτικό
με τα τηλ/να της ,τον καφέ της,
δεν έχει τις web συνδέσεις της.
Ελεύθερη βαδίζει
κάτω από το σπίτι της,
είπαμε μέχρι το μαγαζί,
για ένα απορρυπαντικό,ένα πακέτο τσιγάρα,
τόνο κονσέρβα.
Αυτά θέλει να αγοράσει.
Ενα πεζοδρόμιο διαφορά
από τό βουβό διαμέρισμά της.
Παραπάνω δεν γίνεται!
Τόσα μπορεί
μονάχη και έρμη!
"Ηλίθιοι όλοι σας"
φωνάζει
όταν ανοίγει τη τηλεόραση..γυρνώντας πίσω.
(Δύο ορόφους, αλλά είχε πάρει το ασανσέρ).
Το αστείο δε,
ότι από ποιήτρια
μπορεί να περάσει
στο πεζό.
Συνεχίζεται...