Απολογία

Σηκώθηκα χαράματα
αν και ξενύχτησα,
φυλακισμένη σε σκέψεις.
Τα συνηθισμένα…
τσιγάρο ,καφές
στο μπάνιο-
εικόνες
όπως από ταινία αμοντάριστες-όμως
γίνονται σκέψεις.
Σ'άυτόν τον χώρο,το κελί
της καθαριότητας,
έχω
πάρει χιλιάδες αποφάσεις
κέχω
ξεχάσει να τις υλοποιήσω ταυτόχρονα.
Έχω διαγράψει χιλιάδες ανθρώπους
και τους έχω ξαναβάλει στη ζωή μου
επίσης.
Εχω ζήσει το παρελθόν
οραματισθεί
το μέλλον μέχρι την επόμενη μέρα
το πολύ.
Σκέφτομαι:
ούτε κινητό να είχα-
όλα να τα πετάξω
στη θάλασσα
του Πειραιά-
μόλις μια ανάσα απόσταση
από το σπίτι μου.
Ανέσεις απόλαυσα
από μητέρα και πατέρα:-
άνθρωποι της δουλειάς-
είχαν αξίες.
Τώρα
αισθάνομαι καιρό
τίποτα δεν μου ταιριάζει
από τον επιχρυσωμένο κόσμο
της ματαιότητας
της ματαιοδοξίας.
Ένα μηχανάκι παλιό στην αυλή μου
υπάρχει
την μόνη αυλή που έχω
κιόχι κολάκων
αφού
αυτό
κάνει ακόμα τη δουλειά του
ένα καινούργιο δεν μου λέει τίποτα.
Να μπορούσα να ζήσω σε βουνό
μακριά από τα περιττά που τόσο με ενοχλούνε!..
Δεν το κάνω όμως-
θέλω ανθρώπους γύρω μου-
θαύματα δηλαδή:
να μου δείξουν αγάπη.
Μένα φιλί ξεχνάω τα πάντα
και τα ξαναθυμάμαι
όταν σταυρώνομαι στη μοναξιά.
Η μοίρα του ανθρώπου
όταν γεννιέται, σκέφτομαι,
για να πεθάνει,
περνάει
ενσαρκώνεται στο κορμί.
Την ελευθερία ψάχνω
κάθε πρωί.