Απολογία

Σηκώθηκα χαράματα αν και ξενύχτησα,
φυλακισμένη σε σκέψεις.
Τα συνηθισμένα…
με τσιγάρο ,καφέ στο μπάνιο,
οι εικόνες σαν ταινία αμοντάριστες όμως
γίνονται σκέψεις.
Σάυτόν τον χώρο,το κελί της καθαριότητας,
έχω πάρει χιλιάδες αποφάσεις
κέχω ξεχάσει να τις υλοποιήσω ταυτόχρονα.
Έχω διαγράψει χιλιάδες ανθρώπους
και τους έχω ξαναβάλει στη ζωή μου επίσης.
Εχω ζήσει το παρελθόν,οραματισθεί
το μέλλον μέχρι την επόμενη μέρα.το πολύ.
Σκέφτομαι,ούτε κινητό να είχα…
όλα να τα πετάξω στη θάλασσα του Πειραιά
που απέχει μόλις δέκα λεπτά από το σπίτι μου.
Τις ανέσεις τις απόλαυσα από μητέρα και πατέρα,
άνθρωποι της δουλειάς ,της δημιουργίας
είχαν αξίες.
Τώρα αισθάνομαι(εδώ και καιρό μάλλον) τίποτα δεν μου ταιριάζει
από τον επιχρυσομένο κόσμο
της ματαιότητας και της ματαιοδοξίας.
Ένα μηχανάκι παλιό στην αυλή μου υπάρχει
(την μόνη αυλή που έχω κιόχι κολάκων)
αφού αυτό κάνει τη δουλειά του
το καινούργιο δεν μου λέει τίποτα.
Να μπορούσα να ζήσω σε βουνό
μακριά από τα περιττά που τόσο με ενοχλούν.
Δεν το κάνω όμως γιατί θέλω ανθρώπους γύρω μου,
θαύματα δηλαδή,να μου δείξουν την αγάπη.
Μένα φιλί ξεχνάω τα πάντα
και τα ξαναθυμάμαι όταν σταυρώνομαι στη μοναξιά.
Η μοίρα του ανθρώπου όταν γεννιέται, σκέφτομαι,
για να πεθάνει,περνάει ενσαρκώνεται στο κορμί μου.
Την ελευθερία ψάχνω κάθε πρωί.