Εγώ δεν ξέρω.

Ο καθένας γνωρίζει
πότε μπορεί να απωλεσθεί
από Κύριον
(εγώ δεν ξέρω)
φαντάζομαι,
όταν συμβαίνουν αυτά:
Φέρνει χαμόγελο
στα χείλη μικρών παιδιών,
δάγκωμα, ωστόσο,
στο στόμα ενός εφήβου
η ενήλικα
που πριν χασκογελούσε.
Δεν περιμένει..Αγαπάει
(μόνο από την μοναξιά του
το Ρήμα γίνεται παθητικό!)
Δεν αυθαδιάζει ..ξέρει να συγχωράει
νιώθει πως δικαιώνεται
έχοντας γαλήνη μέσα του
κόντρα σε κάθε τι σκοτεινό.
Τα βράδια πριν κοιμηθεί
είναι αληθινά αθώος,
κρίθηκε με δικαστή
την ασκημένη του συνείδηση.
Απολαμβάνει τη φύση,
στην όποια λεπτομέρεια της,
σαν να είναι κάτι σπουδαίο και τρανό.
Χαίρεται τα έργα της
σαν νάναι και δικά του,
μάρτυρες για τα λάθη του δεν έχει,
τα μονόγραψε στη δίκαιη διαθήκη του
τα τοποθέτησε στα ράφια φοβισμένος,
ν'ανακαλύψουμε πόσο ωραίος ήταν
μετά τον θάνατό του(όπως λέει ο Ρίτσος)
και φυσικά
να μην αποφαίνεται
σαν ηθικοπλάστης!