Εξόριστη εγώ.

Ούτε οι ποταμοί
όλου του κόσμου,
πόσο μάλλον
μια νταμιζάνα κρασί
δεν μπορούν
να πνίξουν τον καημό
για έναν χωρισμό.
Δάκρυα πέφτουνε βροχή
στεγνώνει ο ουρανός,
μαξιλάρι μου της νύκτας μαλακό!
Τ'αστέρια του σβήστηκαν
στο πρόσωπό μου,
στα ρόδινα ζυγωματικά του.
Αυλάκια με νερό
μετατρέπονται ξαφνικά,
όπου μια οπή,
(μάσκα τραγωδίας)
ολάνοιχτη,
το στόμα μου ρουφά.
Ω!
Εξόριστη εγώ,
ακόμη μια φορά!