Την Ανοιξη και κάθε Ανοιξη.

Την Ανοιξη,
στολίζεται με ανοιχτόχρωμα ρούχα,
τινάζει το αδιάβροχο της
και το τοποθετεί στο ντουλάπι
που δεν φτάνει χωρίς σκάλα.
Αρωματίζεται με καινούργιο άρωμα
οσφραίνεται την μυρωδιά του,
κ'ένα χαμόγελο,
πολλά χαμόγελα μάλλον
πλαταίνουν στο μελαγχολικό πρόσωπό της.
Αποφασίζει να κάνει γυμναστική
να ξαναβρεί
την μνήμη το σώμα,
την καλλίγραμμη μνήμη του.
Σε λίγους μήνες θα φορέσει στενά ρούχα
θα περπατήσει με άλλον αέρα στην παραλία
σιγοτραγουδώντας.
Την Ανοιξη,
ελπίζει, πάλι
θα βρει τον μεγάλο έρωτα της ζωής της.
Τηλεφωνεί στις ξεχασμένες φίλες της
...έναν καλό λόγο έχει να πει..
Νιώθει,
πως ένα από τα επόμενα βράδια
ένας κύριος
ένας άνδρας,
(ο πρίγκηπας του παραμυθιού της)
σε μια γωνία θα την περιμένει.
Θα την πλησιάσει,
και θα της πει
πόσο αγαπάει την ποίηση!
Με χίλια ερωτόλογα
θα την συνοδεύσει σπίτι.
Διαθέσιμη αυτή,
θα του το επιτρέψει.
Ας είναι το αντικείμενο του πόθου του
ας πλανάται,
δεν την νοιάζει.
Την Ανοιξη,
δραπετεύει από τη πόλη
τρέχει στην εξοχή
μαζεύει αγριολούλουδα.
Θα σκάσει στα γέλια
γιατί θα έχει εικόνα φαντασίας
πως στολίζει με αυτά
το ψάθινο καπέλο της
σαν ηρωίδα μυθιστορήματος,
ενώ απλά θέλει
μισά από αυτά,
να τ'αφήσει στον τάφο των γονιών της.
Το κουδούνι του αδελφού της
μετά κτυπάει.
Προσφέρει τα υπόλοιπα αγριολούλουδα
τον αγκαλιάζει
λέγοντάς του
πως είναι άδικο,
αμαρτία
να μην μιλιώνται
για ένα οικόπεδο,
καιρό τώρα!
Την Ανοιξη
και κάθε Ανοιξη
ξαναγαπάει τον ευατόν της.