Κάμπος.

Δεν μου χρειάζεται
το απέραντο γαλάζιο του νερού
που χύνεται πέρα απτα βουνά,
τους ολοστρόγγυλους λοφίσκους,
τις κοίλες και κυρτές ασκίωτες πλαγιές.
Πάνω τους,αετοί αναπνέουν ουρανό,
μ'ολάνοιχτα φτερά,
και το δικό μου βλέμμα ατενίζει.
Στη μέση τους δε, πιο κάτω ακόμα,
ο κάμπος,επεισοδιακός
αφού αλλάζει χρώματα ανάλογα τις εποχές.
(με αποκορύφωμα το καλοκαίρι, μήνες του θεριστή
και του δραγάτη).

Το απέραντο γαλάζιο των ματιών σου,
μου φτάνει και μου περισσεύει
να κολυμπώ ως τα βαθειά του
για να ονειρεύομαι γλυκά,
όλη με χάντρες,
την ένωση των χωρισμένων κόσμων!