Μα δεν χρειάζονται.

Κ'έτσι που σιγοκλαίς,
εσύ η υπερήφανη η δυνατή,
εκείνος τι καταλαβαίνει;
Εχει αυτιά ν'ακούσει;
Μα δεν χρειάζονται.
Ψυχή αρκεί
στο σιγανό θλιμμένο ήχο
να σπαράξει!
Κάθε του τέλους έρωτα
μεγάλο δράμα έχει.
Λίγο πενθείς,
λίγο τρελλαίνεσαι,
κι'όλα ξανά απ την αρχή.
Χρόνος ο πανδαμάτωρ
λένε οι παλαιοί.
Τώρα,
κάτω από μια τρύπια στέγη,
ο τοξοφόρος
κουρασμένος ξαποσταίνει.