Στην Σύλβια!

Ασημένια τα δάκρυα σου,
όπως και η σημασία του όνοματός σου.
Σε καταράστηκαν οι Θεοί
-όνομα και πράγμα-
οι κατ'εικόνα και καθ'ομοίωσιν σου
να ζήσεις δράμα.
Τον χαμό του γιού σου.
Μ'ένα σκουφάκι στα μαλλιά
γαντάκια μάλλινα στα χέρια
και μ'ένα τιμόνι ,που κράταγε,
δίτροχου εργαλείου,
(ολημερίς και ολονυχτίς
σικτίρω
η ιδια καβαλάω
νομίζοντας
χρόνια και χρόνια
τώρα,
του γιου σου
κλέβω την ελευθερία)
ήρθε εκείνο το πρωινό
να σου σιγοτραγουδήσει
τραγούδι στο αυτί
για να σε ξεκουράσει
από τις υπογραφές.
Μα έκλεισαν τα μάτια του
στον δρόμο της επιστροφής
για πάντα,
στην άσφαλτο
μπροστά μου!
Αμοιρη μάνα
με το τραγούδι του στην καρδιά
και ασημένιο στόμα
περιφέρεσαι τώρα.
Κλάψε τον!
Βάλε τα πένθιμά σου!
Σφράγισε την πόρτα σου
και τα παράθυρά σου!
Δεν ζεις ούτε εσύ.