Πολυθρόνα.

Αδειο το σπίτι.
Σκληρή η επιστροφή.
Παρελθόν μυρίζει.
Δεν έχει κρύο νερό να πιώ,
πίνω καυτά τα δάκρυά μου.
Ξεραμένα τριαντάφυλλα,
μπροστά από τη φωτογραφία
μικρού παιδιού,
θυμίζουν
την ζωή με νόημα που έζησα.
Σέρνω τα βήματα.
Ανοίγω τα παράθυρα ,λίγο,
ίσα να μπει φως.
Οι γλάστρες έξω, με δυσκολία ζουν..
Τι περιμένεις σένα μπαλκόνι;
Εγώ ,που έζησα τους κάμπους,τους ουρανούς,
τα πέλαγα, τους αετούς και τους τεράστιους ήλιους!
Πως πεταμένη
σ'ένα κλουβί θ΄ ανασαίνω;
Σε μια πολυθρόνα βυθίστηκα
ο πόνος μ'έλιωσε.
Σκιά του άλλοτε φωτεινού ευατού μου έγινα.
Σαν να μίκρυνα.
Η τοσοδούλα του παραμυθιού είμαι,
σε νούφαρο κύλησα.
Γυρίζω
γύρω -γύρω
σαν σε καροτσάκι χταποδιού στο λούνα παρκ!
Ατσάλινος μανδύας η ράχη της πολυθρόνας
στην ράχη μου.
Κουκίδα, κουκιδίτσα , χάθηκα.
Η πολυθρόνα- φέρετρο
άδεια,
κι ας υπάρχει άνθρωπος.